Het word me maar gevaarlijk hier!

Hallo everybody,

Daar ben ik dan weer vanuit het zonnige Aussie. En ik kan jullie zeggen dat is heerlijk, na in 2 maanden tijd meer dan 250 Mill (millimeter) gehad te hebben. Het is dan ook de natste lente in jaren. Maar gelukkig warmt het nu al lekker op. Hoewel dat wel met zich mee brengt dat het ongedierte toe neemt. Dus ’s avonds alles dicht en zo weinig mogelijk licht aan, want anders heb je een huis vol.

Voor als je buiten bent hebben ze hier wel bussen spray, zodat je niet bedolven word door de muskitos. Alleen als je die bus vergeet, zoals wij een keer hadden toen we op een ander stuk land gingen werken, heb je pech en moet je met ze leven, en er niet te veel aan denken. Al zitten er twintig op je hoofd. Dat was dus niet zo handig. Nu de lente is begonnen is alert zijn soms van levensbelang. Want de spinnen en slangen worden ook weer wakker uit hun winterslaapje. Dus als ik ’s avonds naar buiten ga altijd een zaklamp mee, want er kan makkelijk een slang in de tuin zitten. Niet dat ik er al een gezien heb, maar het kan je makkelijk gebeuren. Ook tijdens het werk, wanneer je iets optil of ergens ga zitten of je schoenen of laarzen aan doe. Gevaarlijke spinnen zijn er genoeg. Daarvan heb ik er een maand terug wel een gezien. We waren in een van de paddock een geul aan het graven toen een van de anderen ineens een spin in de grond zag zitten. Het was best een grote, en bleek in de Top-5 gevaarlijkste/dodelijkste spinnen ter wereld te staan. Die had waarschijnlijk ook z’n winterslaap, want die zat 40 centimeter onder de grond. Natuurlijk bleef die niet in leven.

Inmiddels hebben ze mij hier niet zonder enige instructies laten zitten wat betreft het reizen over 2,5 maand. Zoals niet in het noorden zwemmen in het binnenland, anders heb je grote kans het diner van een krokodil te worden. Ook met het zwemmen aan de kust een wetshout dragen, want daar zit de zeer dodelijke Jellyfish, een soort kwal met zeer lange tentakels. En rij je langs de kust en probeert iemand je staande te houden, of ligt er iemand op de weg? Doorrijden! Want dat zijn valstrikken met nare gevolgen. En ga zo maar door. Des ondanks heb ik nog wel zin om deze reis te maken hoor! Ook de komende 2,5 maand gaat wel goed komen. De natuur veranderd veel en er is hier genoeg werk te doen.

Het is altijd weer leuk van iemand te horen die mijn blog heeft gelezen. Zelfs van personen die mijn blog lezen via Travel Active. En krijg ik regelmatig een mail of berichtje van iemand die vragen heeft over het reizen, omdat zij dezelfde plannen hebben. Dan is het natuurlijk geweldig om je ervaringen te delen, en zoals ik pas tegen iemand zei, ik kan er nu al ongeveer een boek over schrijven. Bij wijze van spreken dan natuurlijk.

Ik hoop jullie weer wat leesplezier gegeven te hebben, en zijn er vragen dan hoor ik ze wel!

See you later!

Mooie ervaringen

Hello everybody,

Er is een ding wat ik wel kan zeggen, en dat is dat de tijd vliegt! Inmiddels alweer 3 maanden hier in het verre Australia. En ik moet zeggen het bevalt me hier goed, hoewel ik er niet mijn hele leven hier zou kunnen doorbrengen. Daarvoor mis ik te veel mijn familie en vrienden. Maar de ervaringen hier zijn geweldig. Het valt me ook op hoe vele dingen ik gewend ben geraakt zoals het eten, het ritme, the middle of nowhere, het Engels praten en nog veel meer. In het begin was dat allemaal moeilijk natuurlijk en komt er veel op je af, en is het lastig als je non-stop Engels moet praten. Dan komt er ook nog bij dat je thuis tijdens het werk soms honderden mensen per dag zie. Terwijl je hier 24/7 met 2 of 3 anderen leeft, en dan af en toe wat andere mensen zie. Zo zie je maar dat dingen soms moeilijker lijken dan ze zijn, je moet er gewoon even doorheen. Wel ben ik blij dat ik af en toe wat familie en vrienden kan spreken, dat is altijd weer heerlijk om hun stemmen te horen.

De mensen hier zijn geweldig. Staan open voor dingen, je kan alles vragen, ze willen je dingen leren en mooie herinneringen meegeven naar huis. Dat laatste in het bijzonder, omdat Kris en Cam van de farm hier ook gereisd hebben wanneer ze jong waren. En ze willen mij ook van die momenten meegeven die je altijd bijblijven. Zo ook de deelname aan een campdraft competition. Ik zal even simpel uitleggen hoe het werkt. Eerst kom je op je paard in een yard. Daarin zijn zo’n 8 jonge koeien. je moet er een uitzoeken en die naar het hek van de yard drijven. Dan moet je een paar wendingen maken en de koe blokkeren, omdat deze terug naar de groep wilt. Als je er klaar voor bent roep je ‘gate’ naar de personen die het hek naar de ‘arena’ opendoen. Dan drijf je de koe rond twee palen in een acht vorm, en daarna tussendoor twee andere palen achterin de arena. Als je de koe daar door krijg, heb je een volle ronde. Heb je een volle ronde gedaan, dan krijg je punten voor de wendingen/bloks in de yard en voor de tijd van de ronde in de arena. Gezien dat het in minder dan een minuut is gedaan, hebben de meeste mensen meerdere paarden om mee te kunnen deelnemen. Vaak zijn de wedstrijden twee of drie dagen. Iedereen overnacht op het wedstrijd terrein, in de trailers, opleggers of caravans. Ik mocht mee met Will hun zoon, hij doet af en toe een wedstrijdje campdraft met zijn drie paarden. Op de wedstrijden ontmoet hij vaak de zelfde groep, en dan maken ze een soort kamp met de trailers en vrachtwagens. En ’s avonds na de wedstrijden, zaten we bij elkaar, en dan komt iedereen met hapjes en drinken. Ik deed mee op een van Will’s paarden. De beste natuurlijk. Met twee anderen uit de groep deden we mee in deze categorie. Dus kwam de rest van de groep ons aanmoedigen. Echt zenuwachtig was ik niet, maar dat kwam meer omdat ik niet echt wist hoe ik zoiets zou doen. We hadden nooit geoefend namelijk. Eenmaal aan de beurt, werd ik luidkeels aangemoedigd door de groep. We deden het niet slecht, ik kwam met de koe bijna voorbij de tweede paal, maar helaas ging hij er aan de verkeerde kant langs. Maar voor een eerste keer was het niet slecht.

Ze hebben me ook mee genomen naar een Cattlesale. Daar word het vee per groep geveild. Het is de grootste saleyards die er is in Australië. Het is niet dat ik het op volle toeren heb zien draaien, want de yards waren maar voor de helft gevuld. Het is wel geweldig om te zien hoe het in z’n werk gaat. Vooral het veilen is gaaf. Niet dat er veel gebeurd, maar de man die veilt praat met zo’n snelheid dat je echt met alle concentratie moet luisteren wil je het volgen. En dat geld dan voor degene die echt Engels kunnen. Ik pikte er af en toe een bedrag uit en dat was het. Dus ook dat was weer een dag wat anders, en ook leerzaam natuurlijk.

Vorige keer vertelde ik, dat de lente was begonnen en er veel veranderde hier in de natuur. Maar wat ik nog niet verteld heb is, dat het kalfjes seizoen is begonnen bij ons. En ik kan jullie melden, dat is prachtig! Hoewel ik ze niet enorm veel zie, omdat het kalven hier aan de natuur over gelaten word. Zie ik ze wel eens als we de koeien of het water gaan checken. Het is dan ook echt mooi om te zien hoe de natuur werkt. Ook krijg ik daar regelmatig uitleg over, of als ik dan iets bijzonders zie vertellen ze erover. Zo kwam ik op een middag met de quad in een van de paddock met de kalfjes. En ik reed in een begroeid gebied met struiken en wat bomen. En dan kom je om een bochtje en liggen daar heerlijk iets van 10 tot 15 kalfjes te slapen in een groepje. Hoewel dat wel meer gebeurd bleek het dus te komen, omdat er weer behoorlijk wat regen aan zat te komen. En dan rusten ze alvast wat uit zodat ze genoeg energie hebben om wat langer op de been te zijn, en niet in de modder hoeven te liggen. Ook zie je soms dat er een groepje kalfjes bij elkaar loopt en er 1 moederkoe bij loopt die de oppas heeft zodat de anderen kunnen eten. En zo valt er natuurlijk nog een heel boek over te schrijven.

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben, en lezen jullie de volgende keer weer wat meer van mijn ervaringen hier in Aussie!

Groetjes

De oppas en gevulde dammen

Ha allemaal,

Allereerst wil ik iedereen bedanken, voor de felicitaties voor mijn verjaardag (1 september) op welke manier dan ook. Enja dan vragen velen zich natuurlijk af; hoe is het om je verjaardag te vieren in Aussie? Nou ik kan jullie vertellen dat het niet heel bijzonder was. Gezien de familie op vakantie was of die dag vroeg ging, was ik alleen. Wel kreeg ik van hen een mooi Australisch cadeau. Namelijk een riem van kangarooleer. En gezien het een gewone werkdag was, ben ik gewoon aan het werk gegaan zoals andere dagen. Nu klinkt het voor jullie misschien wel heel alleen hierzo in de middle of nowhere voor 5 dagen. Maar dat valt wel mee. Ik heb natuurlijk genoeg te doen, gezien ik nu alle verzorging van de paarden, honden, katten en tuin op me heb. Ook werkt hier regelmatig een van de ‘locals’. Hij heeft de verantwoordelijkheid voor de koeien, dus die zie ik regelmatig. En ook hebben ze mij genoeg telefoonnummers gegeven voor het geval er iets op doet, dat ik wel iemand kan bereiken.

Ook over het weer valt natuurlijk zoals gewoonlijk genoeg te vertellen. Sinds een paar dagen is het bij ons lente. En dat is goed te zien in de natuur hier. Op vele plaatsen is het op dit moment een gele gloed van de vele wilde gele bloemen. Ook zijn er veel paarse en witte bloemen te zien hier. Natuurlijk heb ik van die gele massa’s foto’s gemaakt, en inmiddels geüpload op de blog. Het grootste gedeelte van de Australische winter heb ik mee gemaakt. En die was natuurlijk wel wat anders dan de Nederlandse. Vaak was het hier tussen de 15 en 25 graden overdag, en in de nacht tussen de 5 en 15 graden. Ook hebben we zelfs hier een aantal nachtvorsten gehad. En ik kan jullie zeggen dat is heerlijk. Want heb je koude nachten, dan heb je de meest mooie dagen. Er is dan geen wolkje aan de lucht te zien en heerlijk warm. Regen heb ik hier ook een aantal keren meegemaakt. En daar worden de Aussies wel echt blij van hoor! Vaak kan je het ook veel beter in de natuur zien dan in NL. als het hier gaat regenen, dan heb je eerst een aantal warme dagen vooraf. Ook kun je tussen de heuvels een hele lichte mist of damp zien, en soms gaat een dag van te voren veel meer waaien. De ergste regen die ik nu hier heb mee gemaakt was een kleine twee weken geleden. Toen hadden we in 1,5 dag meer dan 100 Mill (millimeter). Dat was heerlijk voor de vele dammen die wij hier hebben. Deze waren dan ook goed gevuld. Of sommige waren zelfs behoorlijk overgelopen. Wanneer het hier heeft geregen, ligt het meeste werk stil. Want we kunnen dan niet de paddocks in, niet makkelijk met de auto’s weg en het werk binnen is ook snel klaar. De bodem hier bestaat grootst gedeelte uit rots, met een laagje grond erover. Dat laagje grond kan op sommige plaatsen 10cm zijn, op sommige plaatsen een aantal meters of meer. Doordat de grond hier veel anders is, word het als snel blubber als het nat wordt. Zo kan je snel komen vast te zitten, en op de wegen die landinwaarts veel onverhard zijn, kan het vrij gevaarlijk zijn. Dus dan zijn het soms wel lange en beetje saaie dagen.

Ik heb natuurlijk nog meer te vertellen maar dat komt over twee weken. Dan ga ik het onterendere over de Campdraft, Cattlesale en Kalfjes hebben. De afgelopen tijd deed ik mijn verhaal eens in de maand, maar gezien ik al een paar keer gevraagd ben wanneer mijn verhaal weer kwam, ga ik het eens in de twee weken schrijven. De verhalen zullen dan misschien wel wat korter zijn, maar veel actueler op sommige punten. Ik hoop jullie daarmee natuurlijk weer wat meer leesplezier te geven. Heb je vragen over iets of moet ik een onderwerp wat meer uitleggen? Laat het me weten!!!

Groetjes vanuit Glenmorgan!!!

Ps. Er staan weer nieuwe foto’s bij!

Van Kangaroo schieten tot een “eigen project”

Ha allemaal,

Inmiddels alweer 2 maanden in Ozzy. En ik kan wel zeggen dat de tijd vliegt. Het is echt geweldig hier op de farm. Inmiddels ben ik aan het werk en de omgeving al aardig gewend. En zoals eerder gezegd zijn de mensen geweldig. Ik werk hier met een echtpaar, waarvan de man om de week weg is om als leidinggevende in de mijnindustrie te werken. Ze zijn tussen de 55 en 60 jaar maar goed om mee samen te werken. Ook is hun jongste zoon werkzaam op de farm. Zo werk ik dus het meeste met moeder en zoon. Inmiddels heb ik al heel wat verschillende ervaringen op gedaan. Zoals ervaring opdoen met het drijven van de cattle(koeien). Zo heb ik in verschillende posities mogen werken, zowel tijdens het drijven als ook in de yards. Ze willen mij dan ook graag deze dingen leren, en dan gaat het vaak om het lezen van de cattle. Op die manier kan ik zien wat ik het beste kan doen in een bepaalde situatie. Ook moet er af en toe geklust worden natuurlijk. Zoals omheiningen maken en repareren, overkapping voor groentetuin maken, cleaneren van het huis, hooi laden en lossen en nog veel meer. Binnenkort word er ook een nieuwe watertank tussen een paar paddocks geplaatst op een heuvel. Vandaar worden dan leidingen gelegd naar de plaatsen waar we ook nieuwe waterbakken geplaatst worden, en moeten we zonnepanelen plaatsen voor de pomp zodat het water van de dammen naar de watertank gepompt word. Dus dat word nog een aardig karweitje wat ons te wachten staat. Maar voor de afwisseling is dat super leuk. Het werk met de honden en paarden gaat echt goed. Het is mijn taak om hen te verzorgen, hetzij het voeren en uitlaten van de honden ’s morgens en ’s avonds. Ook het voeren van de paarden, ze met de quad naar de stallen brengen, wanneer we met ze gaan werken die dag. En hoewel ik al behoorlijk wat wist rondom de paarden, leer ik hier nog dagelijks. Rondom de verzorging, omgang en trainen van de paarden doen ze dingen anders. Maar wel met goeie redenen die waardevol zijn. Al deze taken zijn mijn dagelijkse regelmaat, en dat ligt mij wel. Soms ben ik er gewoon druk mee, als we dan aan het einde van de dag gekomen zijn, en ik moet nog de paarden en honden doen. Als ik dan mijn taken aan het afronden ben roepen ze soms al dat ik maar eens eerst even een biertje moet dan want ik zou al genoeg werk verricht hebben. Dat zijn wel de momenten die je voldaan maken.

Het leven hier op de farm is me echt al wel eigen geworden. De ontbijtjes zijn heerlijk nu, en het leven in de middle of nowhere is of dat het altijd zo geweest is. In de weekenden komen er dan soms wel een vrienden van hun. Dan hebben we gezellig een campfire en dan mist de campoven hier niet hoor! Of heerlijk met z’n allen een biertje doen en maar babbelen. Ook gaan we dan met deze vrienden in het donker op jacht. Of kleiduif schieten. Dat zijn echt wel hoogtepuntjes. Inmiddels heb ik al zo’n 12 kangaroo’s op mijn lijst staan. Nu denken sommigen misschien dat het wel zielig is, maar we jagen niet voor niets op kangaroo’s, varkens, wilde katten en dingo’s (wilde honden) en slangen. De kangaroo’s zijn hier op sommige plaatsen echt een plaag. 10 van hen eten evenveel als 1 koe. En gezien het feit dat er veel geïnvesteerd word in gras en water om de dieren van eten en drinken te kunnen voorzien, zou het water naar de zee brengen zijn als er niets aan gedaan zou worden. Maar ook de andere dieren zoals de varkens, wilde katten, slangen en dingo’s voeren een bedreiging met zich mee voor de koeien, kalfjes en paarden. Maar ze denken hier wel aan het dierenwelzijn, wat het is niet zo dat ze voor de lol op alles gaan schieten, maar ze doen het omdat het moet. Ook laten we de dieren die ze hier schieten niet halfdood liggen, maar ze gebruiken hier liever meer kogels dan dat een dier moet lijden. De meeste dieren die geschoten worden laten we liggen, maar er zijn wel beroepsjagers die de grotere varkens en kangaroo’s schieten voor de consumptie.

Ik zou voor minimaal 3 maanden hier op de farm werken. Maar inmiddels heb ik natuurlijk al verder gekeken wat ik wilde met de rest van het jaar. Hetgeen ik wist; is dat ik vanaf kerst een maand ga reizen met onder andere vrienden uit Nederland en met vrienden van de trainingsweek. Ook ik wil graag de laatste weken naar Nieuw-Zeeland om daar even snel een kijkje te nemen. Dit zou betekenen dat ik na deze 3 maanden in Glenmorgan, 3 maanden een andere job zou kunnen hebben voor de kerst, dan reizen en dan nog maar 1 job van ongeveer 3 maanden voordat ik naar N-Z vertrek. Inmiddels hebben ze hier aangegeven dat ik zolang mag blijven als ik zou willen, gezien er genoeg werk te doen is, en ik mijn werk naar hun tevredenheid doe. Dus kwam ik voor een tweestrijd, of tot kerst hier op de farm in Glenmorgan blijven. Of half september naar een andere job gaan reizen, met nieuwe ervaringen. Maar gezien ik het hier zo naar mijn zin heb, en het eigenlijk precies wat ik wilde (het werken met paarden, koeien en andere dieren, op een farm waar het geen rommeltje is). Het was dus geen makkelijke beslissing, maar daar kwam verandering toen mij gevraagd werd of ik drie van hun jonge paarden wilde gaan trainen. En gezien ik dat echt leuk vind om te doen en het heel wat is dat ze je dat na 1,5 maand al toevertrouwen. Begon de beslissing al wat makkelijker te worden. Maar gezien er diezelfde dag ook nog werd voorgesteld of ik niet eens een wedstrijdje Campdraft wilde meedoen. Wat er even later al twee werden, werd ik de volgende dag maar gelijk ingeschreven bij de Australian Campdraft Association. Dus was er geen weg meer terug en blijf ik tot voor de kerst gezellig hier in Glenmorgan!

Het werk met de jonge paarden gaat prima, en het is echt geweldig dat ik mijn energie in hen mag steken. Het geeft je een goed gevoel om de vele ervaring die ik in NL heb opgedaan hier mag uitvoeren, en dan ook gelijk te leren hoe men hier werkt met de paarden. Het is mooi om zo je kennis te verbreden. En zoals ze het hier noemen, is het mijn project. Zo geven ze mij de vrijheid in het trainen, en mag ik zelf invullen hier ik die ga uitvoeren.

Het contact met Nederland valt wel wat anders dan ik van te voren had gedacht. Gezien het mobielnetwerk soms best slecht is en wat verder landinwaarts soms geen netwerk. Ook het internet werkt hier wat anders. Het is vaak traag, dus filmpjes, foto’s en grote bestanden vallen bijna niet te down- en up- loaden. Zoals de foto’s op de site doe ik vaak een paar per dag als ik er wat verzameld heb. Want dat duurt per foto soms 15 tot 20 minuten per foto. Gelukkig lukt het tot nu toe wel goed om met familie en vrienden af en toe contact te hebben. Natuurlijk lukt het me niet om met iedereen contact te hebben want dat zou een fulltime job zijn ’s nachts, gezien het tijdsverschil. Maar het doet wel goed om af en toe de stemmen uit Nederland te horen. En het is natuurlijk ook super leuk dat ik zelfs kaarten heb gekregen ;) En het is leuk te horen dat er regelmatig gevraagd word naar mijn avonturen aan familie en vrienden.

Ik hoop dat ik jullie weer vermaakt heb met een leuk verhaal over mijn avonturen hier in Glenmorgan. En mochten er vragen zijn, stel ze gerust!

Zijn er onderwerpen waar je graag iets over wild weten? Zet het in een reactie, dan weet ik een beetje wat ik jullie nog extra kan vertellen de volgende keer!

Groetjes vanuit Ozzy

Op de farm

Ha allen,

Daar ben ik weer met een verhaaltje over mijn belevenissen hier in Ozzy.

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn laatste fotoserie, ben ik na het weekendje in Noosa op maandagmorgen vroeg vertrokken naar de trainingsfarm. Daar heb ik met nog vier anderen de trainingsweek van VisitOZ gevolgd. We vertrokken rond 8 uur ’s morgens in Noosa en rond half 11 waren we bij VisitOZ waar we de dag starten met een koffietje en een voorstel ronde. Want ik kende kandidaten natuurlijk al (de Duitse en Limburgse) maar er was ook nog een Brits koppel dat de training ging volgen. Na wat papierwerk en de lunch, werden we opgehaald door de mensen van de trainingsfarm. Daar aangekomen en onze spullen uitgepakt te hebben. Kregen we een soort introductie van de trainingsweek. En mochten we al helpen met het op doen van de paardendekens (want ook hier hebben ze die in de winter nodig) en het voeren. Deze week verbleven we in een apart staand huisje met slaap- zit- en eetgelegenheid. Het ontbijt konden we iedere morgen zelf klaarmaken, de lunch en het avondeten werd verzorgd door Lindel onze gastvrouw, die ons ook hielp met onze jobs. Over de jobs gesproken, VisitOZ heft een website die alleen voor de werkgever te bezoeken is. Op deze site staan onze profielen, met wat we kunnen en graag willen. De werkgevers kunnen dan naar VisitOZ bellen om meer informatie over ons. Als dat goed klinkt laten ze hun nummer achter en Kwam Lindel met het nieuws dat er iemand of soms meerdere werkgevers waren die geïnteresseerd waren. Dan was het de bedoeling dat je ’s avonds naar deze werkgevers belde zodat deze een aanbod kon doen. Welke twee ik had konden jullie al lezen in de fotoserie, (renstal of farm). Dinsdags na het voeren zijn we met vier paarden in de trailer vertrokken naar een stuk grond waar ze koeien hadden lopen. Daar konden we voor onze eerste keer werken met the Cattle of te wel het vee. We moesten daar de koeien opsplitsen in drie groepen, de jonge, oude en de kalfjes. De laatste was nog wel het grappigste, want als die dan alleen overbleven in zo’n hok, dan moesten ze gevangen worden en in een ander hok gezet worden. Nu leek mij dat gewoon heel simpel, een arm bij de borst en een achter de achterbenen kunnen ze geen kant op, en je tilt ze zo op of laat ze mee lopen. Zo gezegd zo gedaan. Ik pakte de een na de andere terwijl de anderen soms met z’n drieën aan een staart of nek hingen en nog bijna niet in het andere hok kregen. Ook mocht ik samen met het Duitse meisje Steffi helpen met het drijven van de koeien naar de juiste weide. De andere dagen tot vrijdag mochten we met van alles helpen, en kregen we uitleg over de machines, termen en namen. Ook kreeg ik samen met Steffi extra les over het rijden van de paarden.

Vrijdagmiddag was de training afgelopen, en werden we door iemand van VisitOZ opgehaald en naar Gimpy gebracht, vanwaar we met de bus naar Brisbane reisden met z’n vieren, want Steffi was al opgehaald door haar werkgever. VisitOZ had de reis van de farm naar Brisbane en van Brisbane naar de werkgevers geregeld. Vanaf Gimpy was het zo’n 5 uur met de bus naar Brisbane, waar we in een hostel verbleven. Gelukkig maar een nachtje want het was midden in de stad in een klein kamertje met 4 stapelbedden. Zaterdag stond de wekker alweer vroeg, want om half 8 moest ik de bus alweer hebben. Deze bracht mij na een 4 uur durende rit in Dailby, waar ik werd opgehaald door de mensen waar ik bij zou gaan werken. Vanaf Dailby was het nog 2,5 uur rijden, maar omdat ze nog even op een stuk grond van hun wilden kijken. Dus deden we even een ommetje van een half uurtje extra. Inmiddels ben ik alweer een week op mijn plekje waar ik de komende drie maanden hoop te mogen werken. Ik zit nu op een farm in de buurt van het plaatsje Glenmorgan. Gelukkig is het een nette farm met een net huis, en alles is netjes. Mijn plaatsje is in het ‘Granny’shouse’ een huisje wat dichtbij het huis staat met wasmachine, maar ook een extra slaapkamer, douche en toilet. Ze hebben hier op de farm rond de 12 paarden, 11 honden en in totaal rond de 1200 koeien. Na een rustig weekend begon maandag mijn werkweek. Wat begon met een controle ronde door een aantal grote weides of het waterbakken goed waren, en het bijvullen van extra voer. Ook werden een aantal paarden toevertrouwd om ze te rijden. En dan zijn er nog genoeg kleine werkjes te doen, zoals paarden en honden voeren, paarden uit de wei halen met de quad en ze allemaal vastzetten. Stallen, hondenverblijven en terrein schoonhouden. Dinsdag na de ochtend taken, gingen we met twee paarden en twee quads erop uit. We gingen uit een groot gebied een groot aantal koeien halen die woensdags werden getest of ze zwanger waren of niet. Het waren er zo’n 335 totaal. ’s Middags hebben we ze toen te paard weer teruggebracht met z’n tweetjes. Dat is wel even genieten zo. Want het is echt wel een mooi zicht als je zo’n grote groep koeien mag drijven te paard samen met de honden die we dan ook wel nodig hebben. Ook hebben we deze week nog bezig geweest om boompjes en struiken te verwijderen bij de omheiningen.

Maar het is wel wennen hoor. Thuis, op het werk en in mijn vrijer tijd was is altijd onder de mensen. En hier in de middle of nowhere ben ik continu of met 2 a 3 dezelfde mensen of alleen. Maar goed dat zal vast wel wennen hoop ik.

Wat ook anders leven is, is het water hier. Waar je thuis onbeperkt water kan gebruiken, moet je hier echt bewust en zuinig met het water omgaan. Ze hebben hier namelijk twee soorten water; regenwater en damwater. Het regenwater word gebruikt voor het eten, drinken, douchen en de witte was. Voor al het andere word damwater gebruikt. Met damwater word het water bedoeld wat in grote dammen/bassins waar het water vanuit de grond word gepompt, maar ook gewoon regenwater wat met de grote regenbuien van hier door stroompjes vaak naar de dammen word gebracht. Dus het leven klinkt misschien hier heel simpel. Maar geen water geen leven hier. En voor de mensen is at misschien nog wel praktisch op te lossen door water te halen. Maar voor de veestapel (die hier veel meer drinkt dan bij ons, omdat in het gras hier weinig tot bijna geen vocht bevat) is dat onmogelijk. En dat is een harde werkelijkheid hier in Australië. Want er zijn echt gebieden die zolang geen regen gehad hebben dat de boeren hun vee hebben moeten verkopen en als dat zelfs niet meer ging, hun eigen vee moesten doodschieten. Dat is eigenlijk iets dat ik en wij als Nederlanders maar nauwelijks kan voorstellen. Maar nu ik hier ben, met al die grote oppervlaktes. En waar een aantal uur reizen niks is, ga je daar toch wel ff anders tegen aan kijken. En ben je blij dat het eens lekker stort van het regenen, en doet het je goed als je ziet dat de dammen weer wat meer gevuld zijn.

Wat ook wel wennen was is het eten. Sommigen zouden misschien jaloers op me zijn maar thuis hield ik er helemaal niet van om een gebakken eitje of iets van brood te eten. Hier eten we iedere morgen geroosterd brood met iets van gebakken ei, roerbak ei, ommeletje, iets met ham of bacon of saucijsjes. Nu na een week smaakt het al heel wat beter. Het middag eten zijn vaak zelfgemaakte sandwiches en dat nog eens lekker getoast hmmm… dat was totaal niet wennen. En hoewel ik beng was voor het avondeten viel ook dat mee, en heb ik intussen al heerlijke maaltijden op. Behalve de soep, het was kippensoep vers gemaakt, maar dan is moeders soepje toch echt wel het best hoor! Maar voor de rest heb ik het hier wel goed hoor, mij hoor je niet klagen ;)

Ik zal binnenkort weer een nieuwe fotoserie beginnen met foto’s van de farm. Maar omdat het internet van Australië behoorlijk slecht is, de mensen betalen voor wat ze gebruiken en het heel traag is. Zal ik er af en toe een paar op zetten, waar jullie van GEEN melding van krijgen, dus mogen jullie af en toe even spieken. Ik heb pas nog wel een paar foto’s van de trainingsweek erbij gezet.

Bedankt voor het volgen van mijn blog, en voor de leuke reacties. En hebben jullie vragen? Zet ze gerust in een reactie, probeer ik er in mijn volgende verhaal een antwoord op te geven. Zo kwam de vraag of ik hier in wersternzadels rij en lasso’s werp en vee drijf, in het kort. Nou Jacqueline, zoals je las heb ik al een paar keer de koeien mogen drijven, te paard in samenwerking met de honden en dat is echt cool. Westernzadels zie je hier niet veel maar wel het Australian Stock Saddle. En dat lasso werpen is denk ik meer voor het wilde westen, want dat gebruiken ze hier niet echt. Dus daar heb ik nog niet op kunnen oefenen.

Groetjes en tot de volgende keer!

De eerste dagen in Australie

Ha allemaal,

Inmiddels ben ik alweer bijna drie dagen hier in het verre Australië, en heb ik al wat cultuur kunnen opsnuiven.

De reis hier naartoe was lang maar vooral ook zwaarder dan ik gedacht had. Ook mede natuurlijk omdat het de eerste keer was dat ik met het vliegtuig mee ging. Mijn eerste vlucht had ik het makkelijk, ik had heerlijk 3 stoelen voor mijzelf, dus ik kon heerlijk liggend slapen. Althans redelijk slapen. Maar na vier uur rondslenteren op een vliegveld in Dubai en daar een beetje zitten te wachten, daar word je echt gaar van. Want naar zes uur vliegen heb je niet echt zin om nog eens een heel vliegveld te gaan bekijken, hoe mooi het ook is. Wel proberen overal een beetje wifi te snoepen, om nog wat op internet te kunnen. De tweede vlucht, was echt wel veel te lang, 13 uur vliegen en dan de tijd ervoor en erna nog met douane en bagage enzo. En dan het zoeken van de persoon die je zou ontvangen. In de papieren stond dat het een man zou zijn, bleek het een vrouw te zijn, en ze stond totaal niet op het zicht. Maar dankzij een vliegveld medewerkster vond ik haar. En was ik net op tijd om de bus naar Noosa te nemen. Bij de bus kreeg ik nog snel even van haar uitleg hoe en wat, en ontmoete ik de twee dames die hetzelfde programma volgen als mij. Met de bus was het nog 2,5 uur reizen, inclusief een overstap naar kleinere busjes. Inmiddels was ik redelijk misselijk van de vermoeidheid en het eten van het vliegtuig, vooral die broodjes met dat vieze luchtje deed het er niet beter op maken. Aangekomen in Noosa, was het hostel snel gevonden. Maar moesten we nog meer dan drie uur wachten voor we naar onze kamer konden, want we waren toe aan een kort slaapje. Dus waren we in soort kantine/restaurant/bar alvast begonnen op de banken haha. En ’s middags nog ff een dutje gedaan. Pas toen hadden we het gevoel dat we aan een nieuwe dag begonnen waren na een reis van ruim 38 uur(alles bij elkaar dan natuurlijk).

Wat mij vooral opvalt, is hoe open, enthousiast en vriendelijk hier de mensen zijn. Niet alleen de reizigers onder elkaar, maar ook de Australiërs zelf. Ze begroeten je altijd met “Hai how are you doin” of “Hej sweety” of “Hej baby” of “Hej darling” enzovoorts. Maar ook als je iets wilt vragen, nemen ze de tijd voor je, en geven ze rustig uitleg.

Het is af en toe hier wel oppassen hoor, niet dat ik al heel veel enge beesten gezien heb, maar in het verkeer is het wel oppassen voor ons. Want ja wij lopen nogal wat, en ze hebben hier niet veel zebrapaden. Dus is het vaak gewoon oversteken, maar hier komen niet de auto’s eerst van links en dan van rechts, maar net andersom, dus dan denk je dat de weg vrij is, komen er auto’s van de andere kant. Dus dat is wel even een beetje oppassen.

Qua weer kan het, het komende jaar alleen nog maar meevallen. Want we hebben de afgelopen dagen al heel wat regen en stormachtig weer gehad. Maar voor de rest mogen we nog niet klagen, we hebben hier een prachtige omgeving, met een mooi Nationaal Park Noosa achter het hostel liggen (zie foto’s).

Ook hebben we op kleine afstand een mooi strand liggen, waar we tijdens het regenen gisteren heerlijk gezwommen hebben. We hebben er dan ook behoorlijk lol gehad om dat er behoorlijk wat golven waren van soms 2,5 a 3 meter hoog.

Ook hebben we inmiddels de grote supermarkt gevonden. Omdat we vanavond zelf wilden koken, hebben we daar alles in gekocht. Nu was dat nogal een grappig avontuur, want in een hostel heb je ook een gezamenlijke keuken met een gezamenlijke koelkast en een kast met vakjes waar je je boodschappen kunt wegleggen. Dus wij 1 tasje in de koeling gelegd met onze namen erop, en 2 tasjes in de kast. Na een middagje op de bank gehangen te hebben door het slechte weer, wilden we gaan koken. Komen we in de keuken en willen onze spullen uit het kastje pakken, liggen alleen de zakjes er nog…. Dus we kijken elkaar aan en vragen ons af waar onze boodschappen zijn gebleven. Anderen in de keuken kijken ons aan en vragen wat er aan de hand is. Wij vertellen dat we onze boodschappen zijn die in DAT vakje lagen. Blijkt dus dat we zijn vergeten te lezen wat er op het kastje stond, namelijk dat de boodschappen in dit vakje over zijn en gratis gebruikt mogen worden. Daar was dus gretig gebruik van gemaakt, want er was niks meer over. Ik kan je vertellen dat we echt krom hebben gelegen van het lachen. Wilden we ook eens koken is het helft van onze boodschappen weg. Gelukkig hebben we een klein winkeltje om de hoek, dus hebben alsnog gekookt.

Tot nu toe bevalt de reis me prima. Het slapen in groepskamers is me echt 100% meegevallen. We zitten nu in een kamer met twee gedeeltes met maximaal 16 personen. Niet dat altijd alle plaatsen bezet zijn. Maar iedereen is behoorlijk stil zowel ’s avond als ’s nacht en ’s morgens. Hoewel ik niet verwacht had dat ik goed zou kunnen slapen, is dat wel het geval. K ben wel steeds vroeg wakker maar dat is niet anders. Het is natuurlijk wel een beetje primitief want je hebt een groot krat op wieltjes, waar de tassen enzo in kunnen liggen. In de kamers zijn het allemaal stapelbedden, dus handdoeken en andere natte kledingstukken hangen overal en bij iedereen aan de bedden. Helaas door het slechte weer droogt alles maar zeer moeizaam. Maarja daarvoor zijn we hier in Australië.

Ook wil ik iedereen bedanken voor de vele berichtjes voor en na mijn reis hier naartoe.
Helaas is de wifi hier in heel Australië niet heel snel, dus kan ik niet heel veel foto’s plaatsen. Dus zet ik steeds een paar foto’s erbij. Maar daar krijgen jullie niet een mailtje van als ik ze in een al bestaande fotoserie zet dus moeten jullie dan maar af en toe even spieken.

Ook straks als ik op bedrijven zit zullen het weinig foto’s zijn omdat de farms maar een bepaalde hoeveelheid wifi hebben en we er dus zuinig mee moeten zijn. Wel probeer ik natuurlijk regelmatig even wat van me te laten horen via de blog want het WhatsApps enzo zit er dan ook niet meer dagenlijks in.

Hebben jullie vragen? zet ze maar in de reacties eejj

Weer bedankt voor het lezen!!!

See you later ;)

Nog 13 dagen te gaan!

Ha Allemaal,

De tijd Vliegt, 100 dagen werden er 50, werd een maand en nu nog maar minder dan 2 weken voor ik vertrek naar de andere kant van onze wereldbol, naar een continent bijna even groot als heel Europa, en dat maar net wat meer bevolking telt dan ons kleine Nederland, namelijk wat minder dan 23 miljoen.

Vaak krijg ik vragen over mijn reis en de voorbereidingen ervan. Soms krijg ik de vraag, of ik het nu niet spannend of eng vind dat ik over een ruime 2 weken in Australië, ver van alles en iedereen die mij lief en dierbaar zijn. Maar nee, dat komt meer omdat het besef er niet is dat deze droom werkelijkheid gaat worden. Ook al heb ik mijn laatste werkdag al gehad bij Van der Valk, en heb ik van de leukste liefste en beste collega’s, van sommige familieleden en van de mederingrijders, afscheid moeten nemen. Toch dringt het nog niet door het daadwerkelijk bijna zover is. Dat komt deels ook wel door de drukte van de komende weken, want vervelen zal ik me niet hoor. Ik heb nog vele bezoekjes af te leggen, mijn afscheidsborrel voor +/- 60 man regelen en klaarzetten, en nog vele andere activiteiten.

Ook krijg ik de vraag, of ik al klaar en ingepakt sta voor de reis, of dat ik nog veel moet regelen of kopen. Nou… een eind klaar ben ik al wel, maar er moet ook nog genoeg gebeuren. Ook heb ik mijn tas nog inpakken, maar dat schuif ik i.v.m. de drukte maar op naar volgende week. Voor de rest moet ik nog wel mijn internationaal rijbewijs halen, maar dat is maar een jaar geldig dus doe ik dit zo laat mogelijk. Ook moet ik mijn lenzen voor een jaar halen, een extra spijkerbroek kopen en mijn toilettas compleet maken.

Soms word mij ook gevraagd, wat ga je doen als je geland bent. Of wat is de bedoeling/planning. Allereerst vlieg ik op 31 mei om 21.50 vanaf Schiphol Airport naar Dubai. Een van de grootste vliegvelden ter wereld. Daar heb ik een tussenstop van +/- 4 uurtjes. Dan vlieg ik verder naar Brisbane. Daar word ik opgewacht door iemand van VisitOZ de partner organisatie waarmee ik reis. Enja ik reis helemaal alleen, maar wel met een organisatie achter mijn rug dus. Deze persoon begeleid mij naar het hostel in het plaatsje Noosa (wat boven Brisbane, waar ik van donderdag 2 juni tot maandag zal verblijven. Dit weekend kan ik lekker bijkomen van de reis en heb ik de tijd aan mij zelf. Maandag morgen zal ik dan worden opgehaald, en naar de Spring Brook Farm worden gebracht. Waar ik een soort trainings-/introductie- week zal volgen. Om zo bekend te worden met hetgeen ik het komende jaar tegen kan komen. Zo zal ik kennismaken met de trekkers, brommers om het vee te drijven, het paard rijden gezien het rijden daar wat anders is i.v.m. het landschap. Ook zal deze week worden besproken wat mijn voorkeuren zijn qua werk enz. ook zal ik dan te horen krijgen wat of wie mijn eerste werkgever word. Vanaf vrijdag kan ik mijn reis beginnen naar de eerste werkgever. In de loop van de eerste maanden zal ik dan bellen naar VisitOZ om zo mijn tweede werkplek te weten te komen. In de tussentijd dat ik van de ene werkplek naar de andere ga zal ik steeds ongeveer twee weekjes reizen, om zo ook van het land te kunnen genieten.

Zo zien voor mij beleven en welzijn de komende maandjes eruit. En weten jullie wat mij een beetje te wachten sta, voor zover jullie dat al wisten. Vergeef me als er spellingsfouten inzitten, maarja dat is nou eenmaal net mijn ding haha
Laat gerust een berichtje achter op mijn blog en hebben jullie vragen zet ze er maar bij. Dan zal ik in de volgende blog mijn best doen om deze te beantwoorden

Groetjes en bedankt voor de interesse!

Leonard

Welkom op mijn Reislog!

Beste lezer(ers),

Op deze blog kunnen jullie mijn Australiëreis volgen. zo blijven jullie op de hoogte van mijn avonturen en ervaringen tijdens deze reis.
Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,
Leonard