Fulltime tussen de horses...

Hi guys,

Daar ben ik dan weer vanuit Western Austalia! Inmiddels heb ik mijn eerste twee weken op de fokkerij door gebracht, en is er een hoop werk verricht. Zoals ik jullie al verteld heb, ben ik aan het werk op de fokkerij van Marji Armstong. En als ik eerlijk ben had ik mijn verwachtingen misschien iets te hoog in geschat, maar achteraf valt het best mee en kan ik mijn draai al aardig vinden. Toen ik aankwam was het overal een beetje een chaos. Zowel in huis, op de stallen, op het terrein en ga zomaar door. Gezien Marji 73 jaar is en er rond de dertig paarden staan is er veel te veel werk te doen voor maar een persoon. En vraag ik me ook weleens af wat al die andere backpackers aan het doen zijn geweest, want er was nogal wat achterstallig onderhoud. Na twee weken werk verricht te hebben is er al heel wat opgeknapt en staan er nog genoeg klusjes op de lijst. Het meeste van de tijd werk ik alleen en is Marji binnen aan het werk aan haar nieuwe site voor de clinics en lesmateriaal. Op dit moment heb ik naast de klusje ook een zestal paarden in training, waaronder twee ruinen en een hengst die terug in training komen. Deze hebben misschien al zo’n twee jaar niet hoeven werken. Daarnaast ben ik met drie jonge hengsten begonnen, die nog alles moeten leren. Ook gaan deze drie voor de verkoop zodra het kan. Ook al ben ik er nog maar kort, inmiddels heb ik al een behoorlijke hoeveelheid kennis opgedaan, en veel nieuwe dingen geleerd. Regelmatig krijg ik dan ook les van de master by her self. Sinds kort ben ik maar begonnen om dingen op te schrijven, zodat ik ze terug kan lezen, en de kennis die ik hier word bijgebracht door kan geven aan anderen. Op dit moment ben ik vooral bezig geweest met grondwerk zodat ik die basis goed in mijn hoofd heb. Doordat ik de drie jonge hengsten heb, kan ik de nieuwe informatie natuurlijk goed toepassen op hun en krijg je gelijk goede praktijklessen. Dus vermaken doe ik me hier wel, hoewel de eerst dagen best intensief waren natuurlijk. Met Marji kan ik het goed vinden. Samen hebben we soms lol voor tien, en praat ze af en toe de oren van mijn hoofd. Daarnaast heb ik wel gewoon mijn eigen kamer, met regelmatig gezelschap van zwarte spinnen. Die dan ook per direct in de stofzuiger verdwijnen. Als ik althans stroom heb, want dat word voorzien door een aggregaat. Dus er liggen dan ook overal verlengsnoeren naartoe, dus heb ik inmiddels wat orde in het spinnenweb gebracht. Dus ja zo maak je nog eens wat mee. Ook heb ik mijn soort van eigen auto, die ik na een paar dagen gestart kreeg, zodat ik me makkelijk kan verplaatsen op het terrein en lekker van hot naar her kan gaan. Op dit moment ben ik voor de tweede keer in Albany. Dat is zo’n twee uur van de farm. Daar moet Marji dan vaak zijn voor boodschappen en andere zaken te regelen. Ik slaap dan vaak in een hostel terwijl zij bij vrienden slaap. En dan kan ik lekker van mijn vrije tijd genieten en doen waar ik zin in heb. Dus wat dat betreft heb ik niet te klagen zal ik maar zeggen. Zo zijn jullie weer een beetje up to date en horen jullie weer van mij over een paar weekjes als alles goed mag gaan.

Na vele kilometers, op naar de fokkerij Yardah

Hi mates,

Ik kan jullie wel zeggen dat ik op een reis als deze genoeg kilometers maak. Op het moment dat ik jullie nu schrijf, zit ik in de bus naar Cranbrook en heb ik nog een kleine 4 uur te gaan. Later meer over Cranbrook, want ik moet jullie eerst nog even op de hoogte brengen van al die andere kilometers van de afgelopen weken. Gisteren (20 januari) hebben we de campervan ingeleverd na er 23 dagen en zo’n 4300 km mee gereden te hebben. Als ik dan even terug kijk zou ik niet zeggen dat het echt zo lang was, want de tijd is om gevlogen. Van High speed ways tot onverharde smalle weggetjes, van lange rechte wegen tot steile speldbochtjes, van de grootste steden tot de kleinste towns, van de mooiste National parks tot de prachtigste stranden, van overnachtingen op een road parking tot luxueuze holiday parken en ga zo maar door! Wij hebben het allemaal gezien. De vorige keer dat ik jullie schreef was ik in Byron Bay. Daar hebben we een drie daagse Surfcursus gevolgd. Dat was echt geweldig. Met veel vallen en opstaan, schaafplekken en wat spierpijn kwamen we toch best een eindje. Zoals gewoonlijk ziet het er natuurlijk veel makkelijker uit dan het in werkelijkheid is. Je moet de juiste timing hebben, de juiste golf en snelheid hebben. Maar het was vooral vermoeiend. Drie middagen 2,5 uur in het water en dan negentig procent van de tijd tegen de golven in lopen. En als je dan een eindje het water in bent en je hebt een beetje pech, komt er een goeie golf die je weer twee of drie meter achteruit helpt. Dus slapen was voor die nachten niet echt een probleem kunnen jullie wel begrijpen. Maar buitenom dat alles was het wel een geweldige ervaring om mee te maken. Na Byron Bay, Kwamen we in het Lamington National Park. Dat was dan ook wel een van die leuke dingen die je dan met zo’n campervan kan. Je rijd ergens heen en je ziet wel waar je gaat slapen. Zo ook deze keer. Wij kwamen daar aan en er was eigenlijk geen gratis campsite waar we de campervan konden neerzetten. Wel was er een lodge die campsites had voor een klein prijsje. De mensen waren super daar en de plaats waar het was gelegen, was super mooi en op 800 meter hoogte, dus een mooi uitkijkje. Ook de Diningroom, het eten en het personeel was super. Kortom we waren beiden eigenlijk opslag een beetje verlieft op dit plekje, en besloten we gelijk nog om er een nachtje aan vast te plakken. Helaas waren we aan de tijd gebonden ander hadden we er misschien nog wel langer kunnen blijven. Nade eerste nacht zijn we er op uit getrokken de wandelpaden op. En ik kan het maar moeilijk onder woorden brengen hoe mooi en heerlijk het was. De natuur in die parken is zo puur natuur(als ik even met de woorden mag spelen). De paden zijn overal tussendoor, en het is niet bewerkt. Alleen hier en daar een paar keien die als trapje dienen. Voor de rest loop je over kleine kreekjes, over smalle paadjes met soms een steile helling nog geen halve meter ernaast. En dan de watervallen die we hebben gespot en de rivierstroompjes. In een woord geweldig! Die dag hebben we elf km gelopen. De volgende morgen was ik alweer vroeg op, en heb ik nog twee routes gelopen, in totaal zo’n veertien km. Ik heb toen nog in een van de kristal heldere meertje, die je bij een waterval hebt, gezwommen. Niet dat ik daarop gekleed was, maar ik dacht, als ik het nu niet doe, dan doe ik het nooit meer. Dat was dus wel even gaaf. Helaas moesten we daarna weer verder met onze reis. We hebben nog een bezoekje aan Brisbane gebracht, waar we kennissen van Manon hebben bezocht. Vervolgens zijn we naar Harvey Bay gereden, vanwaar we de volgende dag een dagje Fraser Island gedaan hebben. Fraser Island is een van de grootste eilanden ter wereld die echt alleen maar bestaat uit zand. Die volgende dag ben ik met een tour mee geweest vanuit Bundaberg, naar het Lady Musgrave Island. Daar heb ik voor de eerste keer gesnorkeld en gedoken, zo’n 9 meter diep. Dat was echt wel een geweldige ervaring, hoewel het wel even spannend was, hoe het zou werken met het ademen door het zuurstof masker. Maar dat was totaal geen probleem, en ik was eigenlijk meteen als een vis in het water. De onderwaterwereld was prachtig. Al die koralen en vissen en natuurlijk de mega schildpadden niet te vergeten. Dat weekend zijn we doorgereden naar Mackay. Omdat we een vriendin/collega van Manon bezochten kreeg ik een tourtje door Mackay omdat Manon zes maanden in de buurt van Mackay op een farm gewerkt had. Dus zijn we natuurlijk ook nog even naar de farm geweest. Hoewel het de planning was om naar Cairns zouden gaan, hadden we de plannen om gegooid, omdat er werd gewaarschuwd voor veel regen en overstroomde wegen. Er was namelijk in een paar dagen zo’n honderd millimeter gevallen. Dus wilden wij omkeren terug naar Brisbane, om daar de campervan in te leveren. Maar na even getelefoneerd te hebben naar het bedrijf bleek dat niet meer mogelijk op zo’n kort termijn. En met de regen en de overstromingen bleek het uiteindelijk ook nog mee te vallen. Dus vervolgden wij onze weg naar Airlie Beach, waar Manon ging skydiven, en ik weer een dagje gesnorkeld en gedoken heb. Deze keer 13,5 meter diep. En weer geweldige koralen en veel bijzondere vissen gezien. Ik had geluk want we waren maar met twee personen om te duiken. Maar die andere jongen had al een duikbrevet, maar omdat het voor mij de tweede keer was gingen we wat dieper dan normaal. Voor de degenen die Australië k88ennen, deze koralen zijn onderdeel van de Great Barrier Reef. De grootste Reef ter wereld. Een geweldig stuk natuur! Diezelfde middag zochten we nog een plekje voor de overnachting, lekker een beetje afgelegen dachten wij zo. Nu had ik tijdens de tour naar Kangaroo Island een gezellig Oostrijks koppen ontmoet, en met hen zo een praatje gemaakt, niet gedacht hen ooit nog te zien. Vervolgens loop ik ze op Fraser Island, een paar duizend kilometers verderop weer tegen het lijf. Wat dan nog een beetje mogelijk is, want het is daar een enorme toeristische trekpleister. Maar toen we deze kampeerplek opreden kon ik mijn ogen niet geloven dat ik hen weer zag, daar op een verlaten kampeerplek in de middle of nowhere, weer meer dan duizend kilometers verder. Zo zie je maar, ook al is Australië nog zo groot, het blijft een klein wereldje. Met maar een tussenstop in weer een mooi natuurpark met een grote waterval nog geen tweehonderd meter van onze campsite, zijn we door gereden naar Cairns. Daar hebben we gister morgen dan na 23 dagen en 4300 km onze campervan afgegeven. Dan wil ik jou Manon via m’n blog, je bedanken voor de afgelopen weken. Het was een enorme gave, leuke en gezellige tijd. Met daarin zoveel gave momenten mee te hebben mee mogen maken. Ik hoop al die lange ritten samen met jou nooit te vergeten, met zingen, navigeren, door het mega hectische Sydney rijden, schrikken, parkeerplaatsen zoeken, over de gekste weggetjes gereden en dan vooral het lachen niet te vergeten ;) En eigenlijk vind ik het best een prestatie dat we, nadat we elkaar nog maar een dikke week kenden, gewoon even drie weken 24/7 met elkaar zijn opgetrokken zonder ook maar elkaar in de haren te vliegen. Dus bij deze nogmaals bedankt!

Inmiddels ben ik dan Via Melbourne naar Perth gevlogen (zo’n acht uur totaal), en na een nachtje in Perth te hebben geslapen, met de bus onderweg naar Cranbrook zoals ik jullie al had verteld. Daar in de buurt ga ik werken op een fokkerij met Spaanse Warmbloed Paarden, met maar liefst zo’n twaalf hengsten. Maar daar in mijn volgende blog meer over, als alles mag goed gaan. In het proces naar het zoeken naar een nieuwe job heb ik weer zo’n zes gave ‘job offers’ gekregen. Drie fokkerijen, een polo stal/farm, race stal en dan de laatste twee waren te laat, maar dat waren een stal en springstal. Kortom keuze genoeg. Ik heb voor de Yardah Stud(fokkerij), omdat ik daar de meeste ervaring kan opdoen met de paarden. Gezien de eigenaresse Marji Armstrong(73 jaar) internationale ervaring heeft, en paarden heeft opgeleid in de dressuur tot FEI niveau (De Wereld Individuele Ranglijst voor de paardensport) en ze heeft Clinics over Classical Horsemanship gegeven in vele plaatsen in Europa, Amerika en landen daarbuiten. Inmiddels heeft ze e al 45 wereld tours gedaan om de clinics te geven en paarden te trainen. En zo kan ik nog wel even door gaan. Kortom de komende drie maanden is er genoeg te leren. Voor de genen die geïnteresseerd zijn heb ik wat websites; www.yardah.com www.marjiarmstrong.com http://classicalhorsemastership.com/about-marji-1/ https://en.wikipedia.org/wiki/Marji_Armstrong

Nu ga ik maar eens afronden zodat ik nog wat over houd om de volgende blog te schrijven. Ik hoop dat jullie er weer van genoten hebben, en mochten er nog vragen zijn dan hoor ik het wel.

Van beste wensen tot avontuurlijk scherpe bochtjes

Ha lezers,

Ondertussen is het alweer even geleden dat ik jullie een blog geschreven heb. Vorige keer heb ik een nieuwe fotoserie op de blog gezet, en ik probeer daar met regelmaat wat nieuwe foto’s van mijn reis rond half Australië.

Maar allereerst wil ik mijn familie, vrienden, kennissen en alle andere lezers, het aller beste wensen voor het nieuwe jaar, met voorspoed, liefde en het belangrijkste gezondheid. Ik hoop dat iedereen goede feestdagen hebben gehad met familie en vrienden.

Inmiddels ben ik alweer even met mijn reis bezig, en heb ik er al heel wat kilometertjes op zitten. Toen ik klaar was met het werk op de farm, ben ik samen met Steffi (die het zelfde programma als mij volgt en waar ik ook het eerste weekend mee opgetrokken ben) terug gegaan voor een aantal dagen Noosa. En ik moet zeggen, dat was wel even lekker want nu weet je hoe Aussie werkt en bekijk je een plaatsje als Noosa door andere ogen, omdat we het eerste weekend ook in Noosa verbleven. Na het weekend ben ik een dagje naar de Australische Zoo geweest van de hier wel bekende Steve Irwin. Hij is de oprichter van de Zoo en stond bekend door zijn tv shows, en shows in de zoo met de crocs (krokodillen). Helaas is hij alweer zo’n tien jaar geleden overleden door een beet van een pijlstaartrog. Maar het is wel bijzonder hoe hij na die tien jaar nog steeds een middelpunt is samen met zijn vrouw en twee kinderen, van de dierentuin. Omdat ik de volgende morgen al vroeg moest vliegen heb ik eens een nachtje overnacht op het vliegveld, waarna ik van Brisbane naar Adelaide ben gevlogen. Helaas ben ik in dat proces dan weer wel mijn paspoort verloren, maar door goed advies en hulp van Travel Active, Politie en Ambassade, wat wel wat telefoontjes kosten, is het toch goed gekomen en komt er een nieuw paspoort aan. Ik was natuurlijk niet voor niets in Adelaide, want daar heb ik ’s avonds mijn vrienden die vanuit NL voor drie weekjes op vakantie kwamen, opgehaald op het vliegveld. Dat was natuurlijk een geweldig weerzien! Naast een paar dagen Adelaide, hebben we een twee dagen op Kangaroo Island doorgebracht, waarna we met een gehuurde auto de weg op zijn gegaan richting Melbourne. Overigens Kangaroo Island was super mooi, niet dat we veel kangaroo’s gezien hebben, wel hebben we koala’s zeeleeuwen en zeehonden van dichtbij gezien. En hebben we ’s avonds rond het kamp de Didgeridoo uitgeprobeerd hebben, met veel lachen natuurlijk. Op weg naar Melbourne hebben we samen een beetje kerst gevierd. Niet dat we dat gevoel hebben gehad, want het was best warm en zaten in een appartementje, konden niet koken of uiteten omdat alles gesloten was dus hebben we niet echt een kerst gehad. Wel hebben we nog een kerkje bezocht wat wel een mooie ervaring was. Na acht dagen, meer dan 900 km en veel mooie natuur gezien te hebben, zowel vanaf de grond als in de lucht. Was het in Melbourne tijd om afscheid te nemen. Van waar onze wegen splitsten in Aussie. Ook via deze weg wil ik jullie nog bedanken voor de leuke acht dagen met veel ervaringen, gebeurtenissen en gave activiteiten die ik zonder jullie nooit had gedaan. Thanks and Love You!

Niet dat het avontuur stopte in Melbourne, want daar was Manon (die ook het zelfde programma als mij volgt en waarmee ik ook het eerste weekend mee opgetrokken ben). Samen hebben we een campervan gehuurd, waarmee we hopelijk in Cairns aankomen de 20^ste januari. We zijn alweer 9 dagen onderweg en hebben al hele ervaringen opgedaan. Wat natuurlijk ook de bedoeling van ons avontuur met zo’n camperbusje was. Na een nacht op een snelwegparking te gehad zijn we voor een lang weekend in Sydney geweest. Wat wel wat zweet druppeltjes heeft gekost, want hoewel we nog maar in de randstad van Sydney waren, was het een behoorlijke uitdaging daar te rijden met het busje. En net toen we dachten dat we het rijden voor vier dagen hadden gehad, kregen we te kampen met een kokende externe accu. Dus moesten we naar het bedrijf rijden waar we de campervan gehuurd hadden ( deze heeft filialen door heel Australië) om de accu te laten vervangen. We hebben ook al wat avontuur beleeft wanneer we natuurparken opzochten, zoals smalle onverharde weggetjes die stijl omhoog of omlaag gingen, of het waren zeer scherpe speltbochtjes waar je maar met een auto kon rijden, en dan nog een auto te gemoed komen ook. Of een parkeerplaats opzoeken in de middle of nowhere, en dan eerst al een farm op rijden en daarna een weggetje inrijden die na een halve kilometer dicht gegroeid is, dus in z’n achteruit terug. Manon heeft de taken wel goed verdeeld(vrouwelijk..? ;) zij rijd de lange rechte stukken (snelweg), en ik mag de drukke steden in rijden, en in de middle of nowhere, enz. ach ja, laten we zeggen dat dat bij het avontuur hoort. Inmiddels zijn we in Byron Bay aangekomen, en staat de kilometerteller op 1892 km. We hopen hier voor een paar dagen blijven, om wat surf lessen te nemen. Vervolgen dan onze weg weer in de richting van Cairns. Vanwaar ik jullie als alles goed mag gaan verslag mag doen over de tweede helft van mijn reis, en kan ik jullie waarschijnlijk ook al wat meer vertellen waar ik kom te werken na de 20^ste januari voor de komende 3 maanden ongeveer. Het proces is al in gang met VisitOZ en ik zal dan binnenkort ook wel weer wat werkgevers te woord moeten staan. Maar daar de volgende keer meer over.

Ik hoop dat ik jullie een kijkje heb kunnen geven hoe mijn reis er tot nu toe uit zag, en mochten er vragen zijn over mijn reis, ervaringen of Australië, schroom niet en stel ze gerust in een reactie of mijn mail leonard_janssen@hotmail.com

Een kiekje en verhuist

Ha iedereen,

Daar ben ik dan weer. Maar dan vanuit een andere plek. Ik ben namelijk deze week naar de andere farm van deze mensen gegaan. En dat was een behoorlijk lange reis met wat tussen stops. Maar daar later wat meer over.

Om jullie een kijkje in mijn Australische leventje te geven, heb ik voor een weekje bijgehouden hoe mijn dagen eruit zagen.
Zaterdag 3/12 - Gezien ik weekend had kon ik heerlijk uitslapen, niet dat dat echt gaat als je altijd vroeg moet beginnen. Maar toch kwam ik er pas om half negen uit. Toen ik in de keuken kwam zag ik dat het nogal een rommel was, dus kreeg ik het in mijn hoofd en heb ik de keuken schoongemaakt. Rond een uurtje of elf ben ik met een van de jongens en zijn vriendin naar Eulo gegaan om wat boodschappen te halen, en omdat pieter zich verveelde gingen we een deurtje verder naar de pup om even een biertje te doen. een maal weer thuis gekomen (op de farm natuurlijk;) gingen pieter en Aishling een rondje waterbakken controleren, en dacht ik maar eens een stevige lunch te maken, gezien we nog geen ontbijt hadden gehad en het al na een uur was. Het werd een broodje bacon, ui, cahmpion, ei gebakken en verse sla tomaat en komkommer. Een echte aanrader moet ik zeggen. Voor de rest van de dag heb ik lekker gerelaxed, de dieren nog even gevoerd en omdat ik ’s avonds alleen was, verse frieten gesneden en gebakken met een kaassoufflé. En natuurlijk nog verschillende telefoontjes met NL gemaakt. Na alle telefoontjes ben ik lekker m’n slaapkamer ingedoken want de airco in de woonkamer was kapot (met 44 graden buiten gehad is dat niet zo fijn.

Zondag 4/12 - Vandaag was heet vroeg dag, want ik moest naar Cunnamulla. Zes uur ging de wekker, en dan snel de dieren voeren en de auto in en een klein uurtje rijden. Daar moest ik naar de geiten die in de yards waren. De geiten controleren enz. En ook een paar dode geiten wegbrengen voordat ze gingen stinken met die warmte. Gezien het al zo warm was en ik in zes maanden niet meer gezwommen had, ben ik even het zwembad ingedoken om even af te koelen. Daarna even wat gegeten en weer terug naar de farm gereden. Voor de rest een beetje gerelaxed en wat gelezen. Na de dieren gevoerd te hebben en te hebben gegeten, weer lekker naar bed rond half tien.

Maandag 5/12 – Weer vroeg dag vandaag (5.30). Zoals gewoonlijk weer de dieren gevoerd(kippen, kleine geitjes en geiten in de yards). Vervolgens moest ik samen met Fred en Pieter (de twee Zuid-Afrikaanse jongens) een omheining gaan zetten. Althans er aan beginnen, want om half negen moesten we weer op de farm terug zijn, en ons klaar maken om weer naar Cunnamulla ter vertrekken. Daar moesten we even wat kleine dingetjes doen en een vrachtwagen laden met geiten, en de auto omwisselen zodat het raam gemaakt kon worden. Rond half een waren we weer terug op de farm en was het tijd voor pauze. Omdat het zo enorm warm was (rond 44 graden) hadden we een extra lange pauze tot kwart voor vier. Ook kwam vandaag het nieuws dat we dinsdag naar Kingarooy zouden gaan en dat ik daar zou blijven. Dus moesten we een vrachtwagen klaarmaken met wat bijenboxen en pallets enzovoorts. Na de dieren gevoerd te hebben was dit onze werkdag weer. Na het avondeten gehad te hebben weer naar bed, hoewel de woonkamer al wat koeler was met twee ventilatoren, was mijn slaapkamer toch beter.

Dinsdag 6/12 – Vandaag weer om half zes beginnen. Na de dieren weer gevoerd te hebben, zijn we verder gegaan met de omheining van gisteren, maar omdat we tegen een paar dingen aanliepen konden we op den duur niet verder, en werd het ook alweer te warm. Voor de lunch hebben we de vrachtwagen verder klaargemaakt omdat we vanmiddag naar Cunnamulla moesten. Ook kregen we gisteravond we te horen dat we een dag later weg gingen. Na een lunchpauze gehad te hebben van half twaalf tot twee, gingen we naar Cunnamulla. De jongen met de vrachtwagen ik met de auto zodat ik wat met de kante maaier kon gaan maaien op een paar plekjes. Uiteindelijk waren we rond zeven uur terug, dus snel weer even de dieren gedaan, nog even met NL gebeld, gedouched, gegeten en naar bed rond 9 uur.

Woendsdag 7/12 – De wekker stond weer om 5 uur vandaag. Na de dieren voor de laatste kkeer gevoerd te hebben, hebben Fred en ik het hooi wat gisteren met de vrachtwagen is gekomen gelost. Nadat de vrachtwagen leeg was hebben we de bak op de vrachtwagen geladen zodat de geiten weer vervoerd kunnen worden. Ook moesten we de bobcat nog laden op de truck waarmee we richting Kingarooy zouden vertrekken. Toen nog even snel een groepje geiten sorteert op grote en ze getagd. Om 10.15 vertrokken Pieter en ik, eerst naar Cunnamulla om wat af te geven, en even bij de geiten gekeken te hebben en afscheid genomen te hebben van Chantal de andere Nederlandse backpacker. Na even een broodje gehaald te hebben, op naar onze volgende stop. We moesten zo een twee uur rijden naar de plek waar we met Jake(mijn werkgever) hadden afgesproken. Vanaf daar ging ik verder met Jake. Eerst moesten we de vrachtwagen vol met bijenboxen laden en even wachten tot de bijen in de boxen zaten. Rond 16.00 vertrokken we onderweg hebben we nog wat gegeten en de laatste twee uur heb ik in een andere auto achter Jake aan gereden. Rond 23.20 kwamen we aan op de farm in Kingarooy. Dus moe dat ik was snel in bed gekropen.

Dondaerdag 8/12 – Het was een kort nachtje. Om half vijf stond de wekker alweer. We moesten er vroeg uit omdat we de bijen moesten lossen voordat ze uitvliegen. Daarna ben ik begonnen aan get schoonmaken van de wanden van een unit. Hier komen als hij klaar is de backpackers in te slapen. Tussendoor weer even met de bijen gewerkt en een kalf gevoerd omdat het niet dronk bij de moeder. En werd ik dus alleen de weg opgestuurd om melk te gaan halen op de farm, en dat terwijl ik de weg totaal iet kende. Voor de lunch nog even schoongemaakt. Na de lunch kon ik eerst even bijslapen tot een uurtje of drie. Daarna weer verder schoon gemaakt, met de bijen gewerkt en schoon gemaakt, en kon ik rond vijf uur al stoppen. Na gedouched te hebben gingen we naar de Christmas Carnaval. Een kerst marktje waarbij de kerstman in Kingarooy aankwam. Was een leuke ervaring om te zien hoe dat er hier aan toe gaat. Daarna weer lekker naar bed rond half tien.

Vrijdag 9/12 – vandaag moest ik rond zes uur beginnen. Vandaag ben ik weer verder gegaan met het schoonmaken en moest ik wat dingetjes opruimen op het terrein. Na de lunch heb ik samen met Laura hun nanny, mijn bed verhuist naar de unit gezien ik afgelopen nachten in de kinderkamer heb geslapen. Na de klusjes ben ik begonnen met het schilderen van het plafon van de unit. Dat vulde mijn middag goed en mocht ik rond kwart over vijf weer lekker stoppen. Na mijn spulletjes een beetje georganiseerd te hebben en gedouched te hebben, hebben we gegeten. En dan ben ik nu een blog voor jullie aan het schrijven en hoop ik niet al te laat naar bed te gaan, want ik moet morgen ook werken. Vanaf vandaag moet ik nog maar iets van vier dagen te werken, en dan kan het reizen beginnen!

Ik hoop dat ik jullie een leuk kiekje heb kunnen geven in mijn dagelijks leven van de afgelopen week en hoop ik jullie tijdens mijn reis jullie ook wat te schrijven over mijn belevenissen dan.

Groetjes uit Kingarooy!

Werken met bijen en wat vrijetijd

Hallo everybody,

Daar ben ik weer vanuit hartje Australië. Op het moment ben ik heerlijk aan het genieten nu het wat koeler is. Op het moment is het hier rond de 30 graden. Maar in de loop van volgende week geven ze weer rond de 40 graden af. Dus nu maar even genieten van de koelte.

Zoals ik al eens verteld had, moet ik hier ook wat werk doen rondom de bijen. De vader van mijn baas hier deed vroeger al in de bijen. Ook hij heeft het toen gedaan of zijn vader er mee geholpen. Maar omdat de prijzen best laag waren, heeft hij het vijftien of twintig jaar niet gedaan. Sinds een tijdje is hij weer begonnen. De prijzen zijn behoorlijk goed nu dus dan brengt het wat op. Als hij nu een 1000 liter vat met honing heeft, is dat zo’n 7000 tot 8000 dollar waard. Dat is 4900 tot 5600 euro. Maar daar moet ook wat werk voor gedaan worden. Hoewel ik nog lang niet alles weet en heb gedaan weet ik de hoofdlijnen wel een beetje. Op dit moment is hij ook veel aan het vernieuwen en aan het uitbreiden. Dus ben ik samen met iemand ander veel bezig frames te maken, daar moet dan ijzerdraad doorheen gehaald worden en in de wax gesmolten worden. Ook moesten er boxen waar de frames in gaan worden gemaakt en oude worden vernieuwd. In een box gaan zo’n 9 frames. Maar dan moeten de al gebruikte frames aan de buitenkant, en de nieuwe frames in het midden. Zodat de bijen die kunnen bouwen zeg maar. De wax heeft een zeskantjes structuur. De bijen bouwen met wax er kleine hokjes van, zodat ze daar de honing in kunnen stoppen. Als die vol zitten, maken ze die dicht met een vliesje van wax. Dit duurt minimaal iets van tien weken. Dat is dan afhankelijk hoeveel bijen er zijn, en op welke plaats de boxen staan. Als jullie bij de foto’s kijken hebben jullie er een beetje een beeld bij. Een aantal keren inmiddels ben ik al mee het veld in gegaan om de boxen op te halen, of ze op te laden omdat ze naar een andere plek moesten, waar dan meer bijen zijn. Wanneer ik met de bijen werk in het veld, heb ik een wit pak aan wat afgesloten is voor de bijen, en dat werk stukken makkelijker. In middels ben ik al wel een aantal keren gestoken. Ik moet zeggen dat is iedere keer weer wel even pijnlijk maar ik zwel er niet van op. Aan de ene kant is dat wel lekker. Maar het is niet echt natuurlijk, want je lichaam moet als het goed is het gif afstoten, en daardoor zwelt het. Maar niet bij mij hoor. Als de frames vol zitten met honing dan worden ze opgehaald, en kan de abstracting beginnen. Op dit moment gebeurt dat nog in een trailer, maar over een tijdje gaat de baas een nieuwe schuur laten bouwen. Dat werkt veel beter, want dan hebben ze veel meer ruimte, is makkelijker schoon te maken en hoeven ze niet te sjouwen met de boxen. Op de foto’s is een beetje te zien hoe het in z’n werk gaat. Als eerste word de toplaag van de frames gesneden, zodat de hokjes open zijn. Dan komen ze boven een bak te hangen, zodat de honing die al lekt word opgevangen. Ze worden dan ook nog stuk voor stuk gecontroleerd of overal het toplaagje er vanaf is. Zo niet, dan maken we het open met een kammetje. Alles wat er vanaf gesneden worden en de honing die lekt of in die laagjes zit, komen in een verwarmede bak, in die bak word de honing van de wax gezeefd. De frames die boven de bak hangen, gaan een soort centrifuge in, en zo word de honing er uit gehaald, en kunnen de frames weer worden her gebruikt. Wel moeten ze dan eerst drogen, zodat ze niet meer plakken. Dus dat is een beetje wat er rond de bijen moet gebeuren.

Inmiddels zit ik al weer een tijdje in Aussie. Maar de vrijetijd is toch vaak nog lastig in te vullen. Door de weeks is het niet zo’n probleem, want dan eten we pas rond half acht, en ga je vroeg naar bed, omdat het de volgende dag weer vroeg dag is. Maar in de weekenden is dat wat anders. Het is niet dat er veel te doen is in de weekenden. En je kan niet zo heel makkelijk weg. Dus moet je je zelf een beetje zien te vermaken. Nu heb ik elk tweede weekend natuurlijk een blog te schrijven, en bel ik ook regelmatig in de weekenden. Maar door het tijdsverschil is dit alleen ‘s morgens vroeg of ’s avonds. Als het zo warm is ga je ook niet voor je plezier naar buiten, dus wacht je tot het wat koeler word. De dagen kunnen dan best lang zijn, dus probeer ik wat te lezen, lekker een rondje te lopen of wat muziek te luisteren, en op zondag natuurlijk bezig te zijn met kerkelijke dingen. Dus de weekenden zijn dan vaak wel lang en saai helaas. Maar ik ben natuurlijk wel lekker aan het aftellen, voor mijn reizen en het ontmoeten van mijn vrienden waar we echt naar uitkijken. Er gaan dan ook regelmatig berichtjes over en weer hoeveel dagen het nog is. Inmiddels nog maar 23 dagen voor ik ze zie. Maar dan ben ik al wel een aantal dagen gestopt met werken dus het schiet al op!

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben, en zien jullie weer een blog als alles goed gaat over twee weekjes. Ook komen er binnen kort weer wat nieuwe foto’s bij!

Groetjes vanui Aussie!

Australische mentaliteit met warmte en stinkend water

Ha allemaal,

Inmiddels zit ik hier alweer dik drie weken hier in hartje Australië. Wat grappig is wat nu pas gaat opvallen, dat het verschil qua weer tussen Nederland en hier nu pas gaat komen. De eerste maanden hier waren de temperaturen vaak nog wel een beetje hetzelfde, en leek het een beetje op een Nederlandse zomer. Nu de zomer hier nog moet beginnen en bij jullie de winter bijna begint, worden de verschillen groter en groter. Afgelopen weken hebben we bijna iedere dag boven de 35 graden gehad. En er waren ook pieken die de 40 graden wel behaalden. Ik moet wel zeggen dat het wel wend. De eerste dagen is het echt warm maar nu is het wel lekker. Het is natuurlijk niet dezelfde warmte als in Nederland. Hier in het midden van Aussie, is de luchtvochtigheid vrij laag. Niet dat het overal hier is, want ga je naar het noordoosten, dan is er een enorm hoge luchtvochtigheid. Toen ik naar Australië ging, had ik het beeld van een erg droog land, waar alles er maar dor en dood uitziet qua planten en bomen enz. Maar zoals ik al eens verteld had, is er dit jaar behoorlijk wat regen gevallen. En de vruchten daarvan kun je nu goed zien in het binnenland. Alles ziet er nu groen en fris uit. Wat eerst een lange weg was met alleen maar stof en zand en wat bomen, is nu een even lange weg maar dan met veel gras, onkruid enz. Van anderen die hier al meerdere jaren zijn, hebben het nog nooit zo groen gezien. Zoals ik al zei, is het wel even wennen dat het zo warm is. Maar ik geloof dat het beter is dat je aan het werk ben met die warmte, dan dat je maar een beetje zit en rondhangt. Want dan word de warmte wel ongemakkelijk. Ik heb dan tijdens het werken dan ook bijna altijd een 1,5 literfles met water mee, dan is het goed te doen want zweten doe je hier genoeg. Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd in het werk hier, zo ook het verven. De mensen van de farm hebben niet alleen handel in geiten, koeien en een bijenhouderij voor de honing. Ze hebben ook een schoonmaakbedrijf in Cunnamulla (een uurtje rijden van de farm), ook hadden ze daar een huisje gekocht om te laten restaureren door backpackers, zodat ze het kunnen verhuren. Inmiddels heb ik daar ook al een aantal dagen aan het werk geweest om wat schilder werkzaamheden te verrichten. Als wij daar aan het werk zijn, verblijven wij daar in het ‘Hostel’ (vroeger een backpackers hostel, wat ook in hun bezit is). Wat dan weer wel een nadeel was, is dat het water vaak warm was. Daardoor gaat het stinken naar rotte eieren of een soort riool luchtje. En dat was dan ons drinkwater. Vaak probeerden we dan ‘s morgens wat water te tappen, want dan was het een beetje koud, of moesten we het in de winkel kopen. Dus de tweede keer dat ik daar heen moest, heb ik maar wat flessen verzameld, en water van de farm meegenomen en daar ingevroren. Ik kan zeggen dat was heerlijk. Datzelfde stink water was ook om je afwas te doen. Dat was dan nog niet zo erg, maar het was ook hetzelfde water om te douchen. Dat was dan weer niet zo fris.

Mensen hier in Australië hebben wel een wat andere mentaliteit als in Nederland. Daar had ik het in het begin al weleens over gehad. Inmiddels heb ik er wat meer ervaring mee. Kom je in de winkel, pub, tankstation of waar dan ook. Ze begroeten je altijd met bijvoorbeeld “hi, how are you going?” (“hallo, Hoe gaat het met je?”). Ga je een gesprek aan met iemand, vragen ze altijd met interesse, waar je vandaan kom, waar werk je, of je aan het reizen bent, hoelang ben je al in Aussie, wat vind je ervan, enzovoorts. En altijd behulpzaam en ze geven je graag advies als je erom vraagt. Maar ook in het werk zie ik veel verschillen. In Nederland is de Australische mentaliteit wel zo bekend als, ‘komt het vandaag niet, dan morgen wel’. Nou ik kan jullie vertellen, dat is ook werkelijk wel zo. Zo had ik een paar zaterdagen terug, dat mijn baas vroeg ik de volgende week vrienden van hem wilde helpen op de koeienfarm. Ik vond dat wel best. Dus ik de belangrijkste dingetjes snel ingepakt, kleren nat en wel snel in een zak gedaan (want ik had net mijn kleren gewassen) en werd ik binnen twee uren al naar Cunnamulla gebracht. Daar zat ik dan het weekend in dat ‘hostel’, met de twee andere Nederlanders van de farm, die in dat huisje aan het werk waren. Het enige wat ik wist, was dat ik waarschijnlijk ergens maandag zou worden opgehaald. Dus ik maar eens een berichtje doen naar de baas voor meer informatie. Waren de plannen alweer gewijzigd, en zou ik dus maandag weer opgehaald worden door een van de jongen, om terug te keren naar de farm. Maar gezien hij dat vergat door te geven, zat ik uiteindelijk tot woensdag in Cunnamulla. Daar heb ik dan gewerkt in dat huisje waar ik het al eerder over had. Ook is de werkdruk heel wat minder dan bij ons in Nederland. Ze staan niet continu op je handen te kijken of bij begin tijden, pauzes enz. kijken ze niet op een minuutje eerder of later. En heb je een klusje, je zult ze nooit een deadline horen noemen, en ga zo maar door. Al met al maak je hier wel lange dagen, maar is het werken dus niet enorm zwaar. Wanneer ik hier start varieert vaak tussen de vijf en zeven uur. Vaak rond twaalf uur lunchtijd, en rond zes uur half zeven klaar. Als het zo erg warm is, hebben we soms een wat langere pauze tussen de middag, zodat we het warmste van de dag vermijden. Dus dat is even heel wat anders als ons Nederlandse mentaliteitje.

Ik vind het altijd geweldig om jullie reacties te lezen, en het is super leuk hoe sommigen van jullie meeleven, doormiddel van reacties en mailtjes. En het is natuurlijk leuk om vagen te krijgen, dat geeft mij ook weer inspiratie. Ik zal dan ook nog even wat proberen te antwoorden. Ik kreeg een paar blogs terug en regelmatig via bellen of berichtjes de vraag of ik hier zou willen wonen; Uhm… nee ik denk niet dat ik dat goed zou kunnen. Misschien meer in een wat dichter bevolkt stukje, gezien ik wel van gezelligheid hou. Of ik haal mijn familie en vrienden naar hier, dan zou het ook wel goedkomen. Maar het leven in de middle of nowhere is een gaaf avontuur, maar geen toekomst voor mij. Er werd ook gevraagd hoe lang ik nog o deze farm blijf; zoals het er nu uit zie, heb ik nog vijf weekjes te gaan. Dan hoop ik tegelijk met een van de Nederlandse hier te vertrekken rond DV. 16 december. Zij heeft een vriend waarmee ze richting Brisbane gaat, dus als het goed ik reizen we dan samen met de auto zodat het weer kosten bespaart. Het is namelijk een reis van zo’n negen uurtjes. Dan hoop ik een paar dagen in en rond Brisbane te verblijven. En daarna hoop ik naar Adelaide te vliegen, waar ik vrienden vanuit Nederland ontmoet. Dus daar hebben we natuurlijk wel heel veel zin in, en zijn al volop bezig met aftellen! Na acht dagen met hen te hebben rond gezworven door het Australische zuiden, hoop ik voor drie en halve week met een Camperbusje van Melbourne naar Cairns te reizen (rechtstreeks zo’n 2950 km / 32 uur rijden) Samen met een Limberger. Ook kwam de vraag of er q-koorts is bij de geiten; Ik heb geen idee of ze dat hier in Aussie hebben. Wel hebben ze een soms een tijdelijke aandoening aan een oog waardoor het wit uitslaat en ze voor zo’n twee weken blind zijn. Dan wel aan maar een oog. Hier in Australië proberen ze dat soort ziekten wel zoveel mogelijk te voorkomen doormiddel van enorm strenge import regelingen. Als er bijvoorbeeld een lading bloemen binnen komt dan word er gekeken of er insecten in gevonden worden. Word er nog maar 1 gevonden, dan word de hele lading vernietigt. Of een ander voorbeeld waren de Australische Olympische paarden. Wanneer die terug kwamen moesten die eerst zo’n 5 maanden in quarantaine. Om ziektes te voorkomen. En dat is dan nog maar een kleine greep uit vele voorbeelden, zoals de Aussies daar mee omgaan. Maar niet alles is te voorkomen natuurlijk. Als laatste wat best grappig is aan de reacties op mijn blogs, zijn de smileys die de site omzet in ‘ ??? ’.

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn blog, en ik zie weer uit naar jullie reacties en vragen! ;)

See you later!

Geiten en gezelligheid in Eulo

Beste bloglezers,

Daar ben ik dan weer, maar dan nu vanuit mijn tweede job. Het was super leuk hoe velen van jullie berichtjes stuurden na mijn laatste blog. En dat waardeer ik natuurlijk zeer. En jullie vragen je misschien al wel af, hoe die nieuwe job bevalt. Zoals ik al geschreven had zit ik nu op een farm met vele geiten. En ik moet zeggen dat viel harder tegen dan ik dacht. Misschien kwam het ook wel door die lange reis, en de warmte van tussen de 30 en 40 graden. In ieder geval weet ik wel dat het werk met die geiten niet echt mijn ding zijn. Het werk wat ik voornamelijk moet doen, is helpen laden en lossen van de vrachtwagens, de geiten sorteren op grote of kleur of de ‘Nanny’s’ en later een beetje drijven misschien. Maar dat word nog wel even oefenen, want dat doen ze hier op de moterbikes. En het gaat op zeer lage snelheid dus dat heeft wat feeling nodig. Maar gelukkig weten ze inmiddels al wel een beetje dat ik het niet super geweldig vind dus mag ik ook genoeg andere klusjes doen. Het is vooral niet mijn ding denk ik, omdat er niet veel verzorging bij zit voor de geiten. En gezien het op dit moment behoorlijk druk is, is het soms een komen en gaan van geiten. En dat gaat dan vaak met zevenhonderden tegelijk. Inmiddels ben ik ook al aangesteld, dat als de meiden er niet zijn ik de kleine geitjes (vier stuks) met de hand moet voeren. En de kippenvoeren en eieren rapen enzovoorts. Dus dat is dan weer wel lekker om wat eigen taken te hebben.

Op de farm ben ik deze keer niet de enige backpacker. Ze hebben hier twee Zuid-Afrikaanse jongens, die werken hier al 2,5 en 3,5 jaar, en nog een jongen en een meisje uit Nederland. Maar die werken op dit moment meer in het stadje een uurtje vanaf hier. En dat is hier soms een Australisch meisje die een handje meehelpt. Ik zit nu op de hoofd farm in Eulo (wat je uitspreekt als ‘Julo’). Maar de eigenaren wonen op de andere farm in Kingarooi. Dus de baas komt dan vaak voor een paar dagen per week naar deze farm, wat zo’n negen uur rijden is schat ik. Dus jullie snappen, dat als ‘de kat van huis is dansen de muizen’ ook hier zo werkt, en gaat het er wat relaxer aan toe wanneer de boss niet aanwezig is. Zoals ik al zei viel het hier de eerste dagen best tegen, maar door de anderen enthousiastelingen hier begin ik het hier wel echt leuk te vinden. Dus ik denk dat ik de komende 6 a 7 weken wel kan doorkomen hier.

Ik hoop dat ik jullie weer geamuseerd heb met deze blog. En hou vooral de blog of mail in de gaten want er komen weer foto’s aan!

Bye bye

Op naar nieuwe ervaringen!

Hallo everybody,

Op het moment dat ik jullie nu schrijf, is het half negen in de morgen en bij jullie half een in de nacht. En ben ik inmiddels alweer heel wat uurtjes wakker. Gezien ik om vier uur mijn bed heb verlaten. Nu zit ik heerlijk aan de koffie op een terrasje in Dalby. Dat is zo’n twee uur van Glenmorgan. Dat ik zo vroeg uit bed kwam werd me beloond, want de natuur was prachtig. Van in het halfduister een mooie heldere maan bewonderen. Die hier werkelijk heel veel licht geeft. Tot de zon zien opkomen in de mist. Ik denk trouwens dat je over de natuur hier wel een hele boekenkast vol kan schrijven. Maar inmiddels vragen jullie je misschien wel een beetje af waarom ik zo vroeg uit bed ben gekomen, en nu al op een terrasje zit. Nou… ik kan zeggen dat de afgelopen twee weken erg snel zijn gegaan, druk waren met telefoontjes en berichtjes, en dat er enige veranderingen in mijn reis planning zijn gekomen. Wel positief gezien. Het was de bedoeling dat ik tot half december bij de Benjamins zou blijven werken. Maar later zat ik er nog eens over te denken, wat ik nou wilde en ook wat voor doelen ik voor mijzelf had. Op dit moment heb ik een Work Holyday Visa (visum) deze is een jaar geldig vanaf het moment dat je langs de douane bent gekomen. Het is mogelijk om een tweede visum te krijgen, maar dan moet je tenminste 88 dagen gewerkt hebben op een Farm die bijdraagt aan de Australische economie, zoals bijvoorbeeld de vleesindustrie of de fruit en groente industrie. Deze dagen moeten worden geregistreerd bij de belastingdienst om het maar even Nederlands uit te drukken. Dus wanneer je je dagen laat registreren kost dit voor de werkgever meer dan een derde van je loon aan Tax (belasting). Zo’n Visum kan je gebruiken tot je dertigste. Nu wilde ik me daar graag voor laten registreren, dus ik gevraagd of dat mogelijk was op deze farm. Maar helaas maar ook wel logies, was dit niet mogelijk. En omdat ze ook niet enorm veel werk meer veer me hadden, mocht ik kiezen of ik wilde blijven of dat ik misschien een andere job wilde zoeken. Maar ik mocht zolang blijven als ik wilde. Dat vond ik wel echt iets geweldigs, in Nederland zou je bijna gelijk op straat staan, of je nu wel of niet een nieuwe baan heb gevonden. Met een beetje pijn in mijn hart heb ik toen besloten om deze geweldige plaats te verruilen voor nieuwe ervaringen. Ik heb contact opgenomen met VisitOZ de organisatie die mijn werk regelt. Zij hebben toen na wat updates te hebben gedaan, mijn profiel online gezet. Toen was het wachten, wat natuurlijk wel een beetje spannend was. Maar in vier dagen tijd had ik vijf Job calls zoals ze dat hier noemen. De jobs varieerden van farmwerk tot werk in stallen. Die laatste vond ik wel het interessantste om dat, dat een van mijn doelen was. Maar helaas was de eerste zonder accommodatie, en de tweede was te laat. Ik had woensdagavond mijn keuze gemaakt, en het al door gegeven aan de gekozen werkgever. Toen ik donderdag werd gebeld voor werk op een stal. Gelukkig kan ik deze mevrouw terugbellen zodra ik weer een job zoek. De job die ik nu gekozen het op bij mensen die twee farms hebben. Ze hebben op de hoofd farm zo’n 3000 geiten, en een bijenhouderij. Op hun tweede farm hebben ze ongeveer 400 koeien. Ze doen veel werk met de quads en moterbikes om de geiten te drijven, lossen en laden van geiten. Ook met de bijen zal ik moeten gaan werken, en dat is totaal nieuw voor mij. Maar daar krijg ik dan weer wel een training voor. En natuurlijk ook de normale jobs, zoals checken van waterbakken, omheiningen enz. Inmiddels heb ik dan afscheid moeten nemen van de Benjamins, die mij een geweldige vier maanden hebben gegeven. Met vele mooie, gave en nieuwe ervaringen. En daarvoor ben ik ze geweldig dankbaar!

So, also from this way really really really thanks for everything. It is a time, that stays in my memory for my whole life! And of course I’m going to miss you all, also the work and animals, and special Boots ? haha And you’re always welcome in Holland!!!

Ik moet wel zeggen dat het apart is om afscheid te nemen, van een familie waar je vier maanden mee geleefd heb. En ze misschien nooit meer terugziet. Inmiddels ben ik dus in alle vroegte begonnen aan mijn reis naar mijn nieuwe bestemming. Eerst heb ik vandaag een dagje voor mijzelf om wat te shoppen en eens naar de kapper te gaan na vier en halve maand. En zal ik morgen worden opgehaald door mijn nieuwe werkgever. En heb ik dus zo’n acht of 9 uur voor de boeg. Het is trouwens wel weer iedere keer spannend moet ik zeggen, vooral of alles nog in mijn backpacks past. Ik hoop dat ik jullie over twee weekjes ongeveer wat meer kan vertellen hoe mijn nieuwe job is.

Groetjes uit het zonnige en warme Aussie!